Przyszła wiosna nareszcie.

W końcu wziąłem się w garść i postanowiłem trochę napisać, zima była ciężka i długa w zasadzie w górach śnieg leżał do połowy września, co jest jakimś tam rekordem i górale dudki liczyli że hej ;-). No ale ociepla się pomału.
Zimowałem jak miś obrastając w tłuszcz (miś jednak robi odwrotnie spala zapasy tłuszczu, to pech). Ale co tu robić, jak człowiek się ledwo rusza a tu za oknem deszcz i 15C. Zapomnieli o nas już wszyscy też, nikt się nawet nie odezwie, no inna sprawa, że ja też się nie odzywam to chyba nie będę narzekał ;-).

W zasadzie życie płynie nieubłaganie do przodu syn robi pierwszy rok matury (tu są takie inne rozwiązanie tego problemu matury i robi ja się przez dwa lata tak na raty. W jednym roku dwa trzy przedmioty i w drugim trzy cztery i z tych powiedzmy siedmiu cztery najlepsze wyniki są liczone do całości wyniku, który z kolei otwiera drogę do uniwersytetów, lepszy wynik z lepszy uniwerek do wyboru). Tak na marginesie uniwerki już nie są za "darmo" trzeba za nie płacić, albo wziąć kredyt i potem przez parę ładnych lat go spłacać. Nie wiem jak nasze dzieci sobie z tym poradzą ale co tam to ich problem ;-). Ja ich tu tylko przywiozłem hehe. 

Do posania skłonil mnie poniższy tekst:



"My, urodzeni w latach 50-60-70-80 tych, wszyscy byliśmy wychowywani przez rodziców patologicznych.

Na szczęście nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami. My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi. W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić nasz wiek dziecięcy. Wszyscy należeliśmy do bandy osiedlowej i mogliśmy bawić się na licznych budowach. Gdy w stopę wbił się gwóźdź, matka go wyciągnęła i odkażała ranę fioletem. Następnego dnia znowu szliśmy się bawić na budowę. Matka nie drżała ze strachu, że się pozabijamy. Nie chodziliśmy do prywatnego przedszkola. Rodzice nie martwili się, że będziemy opóźnieni w rozwoju. Uznawali, że wystarczy, jeśli zaczniemy się uczyć od zerówki.

Nikt nie latał za nami z czapką, szalikiem i nie sprawdzał czy się spociliśmy. Z chorobami sezonowymi walczyła babcia. Do walki z grypą służył czosnek, miód, spirytus i pierzyna. Dzięki temu nie stwierdzano u nas zapalenia płuc czy anginy. Zresztą lekarz u nas nie bywał, zatem nie miał szans nic stwierdzić. Stwierdzała zawsze babcia. Dodam, że nikt nie wsadził babci do wariatkowa za smarowanie dzieci spirytusem. Do lasu szliśmy, gdy mieliśmy na to ochotę. Jedliśmy jagody, na które wcześniej nasikały lisy i sarny. Mama nie bała się ze zje nas wilk, zarazimy się wścieklizną albo zginiemy. Skoro zaś tam doszliśmy, to i wrócimy.

Latem jeździliśmy rowerami nad rzekę, nie pilnowali nas dorośli. Nikt nie utonął.
Zimą któryś ojciec urządzał nam kulig starym fiatem, zawsze przyspieszał na zakrętach. Czasami sanki zahaczyły o drzewo lub płot. Wtedy spadaliśmy. Nikt nie płakał, chociaż wszyscy trochę się baliśmy. Dorośli nie wiedzieli, do czego służą kaski i ochraniacze. Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Szkolny pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego.
W sobotę wieczorem zostawaliśmy sami w domu, rodzice szli do kina. Nie potrzebowano opiekunki. Po całym dniu spędzonym na dworze i tak szliśmy grzecznie spać. Pies łaził z nami – bez smyczy i kagańca. Srał gdzie chciał, nikt nie zwracał nam uwagi. Raz uwiązaliśmy psa na sznurku i poszliśmy z nim na spacer, udając szanowne państwo z pudelkiem. Ojciec powiązał nas później na sznurkach i też wyprowadził na spacer. Zwróciliśmy wolność psu, na zawsze. Mogliśmy dotykać inne zwierzęta. Nikt nie wiedział, co to są choroby odzwierzęce.

Sikaliśmy na dworze. Zimą trzeba było sikać tyłem do wiatru, żeby się nie obsikać lub „tam” nie zaziębić. Każdy dzieciak to wiedział. Oczywiście nikt nie mył po tej czynności rąk. Stara sąsiadka, którą nazywaliśmy wiedźmą, goniła nas z laską. Ciągle chodziła na nas skarżyć. Rodzice nadal kazali się jej kłaniać, mówić Dzień Dobry i nosić za nią zakupy. Wszystkim starym wiedźmom musieliśmy mówić Dzień Dobry. A każdy dorosły miał prawo na nas to Dzień Dobry wymusić. Dziadek pozwalał nam zaciągnąć się swoją fajką. Potem się głośno śmiał, gdy powykrzywiały się nam gęby.
Skakaliśmy z balkonu na odległość. Musieliśmy znać tabliczkę mnożenia, pisać bezbłędnie. Nikt nie znał pojęcia dysleksji, dysgrafii, dyskalkulii i kto wie jakiej tam jeszcze dys… Nikt nas nie odprowadzał do szkoły. Każdy wiedział, że należy iść lewą stroną ulicy i nie wpaść pod samochód, bo będzie łomot.

Gotowaliśmy sobie obiady z deszczówki, piasku, trawy i sarnich bobków. Czasami próbowaliśmy to jeść. Jedliśmy też koks, szare mydło, Akron z apteki, gumy Donaldy, chleb masłem i solą, chleb ze śmietaną i cukrem, oranżadę do rozpuszczania oczywiście bez rozpuszczania, kredę, trawę, dziki rabarbar, mlecze, mszyce, gotowany bob, smażone kanie z lasu i pieczarki z łąki, podpłomyki, kartofle z parnika, surowe jajka, plastry słoniny, kwasiory/szczaw, kogel-mogel, lizaliśmy kwiatki od środka. Jak kogoś użarła przy tym pszczoła to pił 2 szklanki mleka i przykładał sobie zimną patelnię.

Ojciec za pomocą gwoździa pokazał, co to jest prąd w gniazdku. To nam wystarczyło na całe życie. Czasami mogliśmy jeździć w bagażniku starego fiata, zwłaszcza gdy byliśmy zbyt umorusani, by siedzieć wewnątrz. Jak się ktoś skaleczył, to ranę polizał i przykładał liść babki. Jedliśmy niemyte owoce prosto z drzewa i piliśmy wodę ze strugi, ciepłe mleko prosto od krowy, kranówkę, czasami syropy na alkoholu za śmietnikiem żeby mama nie widziała, lizaliśmy zaparowane szyby w autobusie. Nikt się nie brzydził, nikt się nie rozchorował, nikt nie umarł. Żarliśmy placek drożdżowy babci do nieprzytomności. Nikt nam nie liczył kalorii.
Nikt nam nie mówił, że jesteśmy ślicznymi aniołkami. Dorośli wiedzieli, że dla nas, to wstyd. Nikt się nie bawił z opiekunką.
Od zabawy mieliśmy siebie nawzajem. Bawiliśmy się w klasy, podchody, chowanego, w dwa ognie, graliśmy w wojnę, w noża (oj krew się lała ), skakaliśmy z balkonu na kupę piachu, graliśmy w nogę, dziewczyny skakały w gumę, chłopaki też jak nikt nie widział. Oparzenia po opalaniu smarowaliśmy kefirem. Jak się głęboko skaleczyło to mama odkażała jodyną albo wodą utlenioną, szorowała ranę szczoteczką do zębów i przyklejała plaster. I tyle. Nikt nie umarł.

W wannie kąpało się całe rodzeństwo na raz, później tata w tej samej wodzie. Też nikt nie umarł. Podręczniki szanowaliśmy i wpisywaliśmy na ostatniej stronie imię, nazwisko i rocznik. Im starsza książka tym lepiej. Jedyny czas przed telewizorem to dobranocka. Mieliśmy tylko kilka zasad do zapamiętania. Wszyscy takie same. Poza nimi, wolność była naszą własnością.
Nasze mamy rodziły nasze rodzeństwo normalnie, a po powrocie ze szpitala nie przeżywały szoku poporodowego – codzienne obowiązki im na to nie pozwalały. Wszyscy przeżyliśmy, nikt nie trafił do więzienia. Nie wszyscy skończyli studia, ale każdy z nas zdobył zawód. Niektórzy pozakładali rodziny i wychowują swoje dzieci według zaleceń psychologów. Nie odważyli się zostać patologicznymi rodzicami.

Dziś jesteśmy o wiele bardziej ucywilizowani. My, dzieci z naszego podwórka, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli jak nas należy „dobrze” wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez ADHD, bakterii, psychologów, znudzonych opiekunek, żłobków, zamkniętych placów zabaw.
A nam się wydawało, że wszystkiego nam zabraniają!"



Bo on oddaje nieźle kwintesencje tego co ja teraz odczuwam, na dodatek dotarła do nas tęczowa rewolucja i małżeństwa homoseksualne i jest po prostu paranoja. Histeria doszła do tego poziomu że niektórzy pracodawcy zwalniali ludzi którzy byli przeciwni temu prawu. Ale co w tym złego że ktoś miał inny światopogląd? Brakowało mi tylko Moniki Olejnik i Tomasza Lisa czołowych lewackich bojowników i ich jadu. No ale i tak jak na spokojną Australię trochę podziału udało się zbudować i o to chodziło w tym całym procesie dym musi być aby zasłonił inne ważniejsze problemy. Ot taki świat.

W tym całym zamieszaniu dla odreagowania tego wszystkiego wybraliśmy się na łono przyrody bo ona najlepiej koi moje zszargane nerwy i aby jednak nie zbrzydzić sobie koloru tęczy pojechaliśmy na plantacje tulipanów, które dzięki zimnemu klimatowi Victorii całkiem nieźle rosną na początku wiosny. A że rolnicy nie tylko hodują ale urządzają imprezy coby ludzi jak najwięcej ściągnąć pojechaliśmy na jarmark zwany Tygodniem Holenderskim (jakże odkrywczo ;-). Słowa nie oddadzą ilości ludzi, ale i piękna kwiatów.








Nie obylo się bez holenderskich akcentów:



Te małe domki są tu tańsze niż w Holandii  jak się dowiedzieliśmy od podnieconego.. holenderskiego turysty który tu dotarł i pewnie nakupił i na przewałkę do domu bo może bilet powrotny mu się zwróci :-).





Było też holenderskie jedzenie, całkiem fajne naleśniczki  oraz ... tureckie kebaby bo jak się okazuje tulipany pochodzą z Turcji, Holendrzy tylko zrobili na nich większy biznes. Generalnie lubię takie festyny narodowe bo na nich jeszcze potrafi się pokazać jakiś komercyjny kawałek dorobku narodowego bo w tym całym zgiełku o równości i jedności to pokazuję,  że może w tym całym źle nierówności i podziału jest jakiś ukryty sens rozwoju i różnorodności dzięki którym świat szedł do przodu przez tysiąclecia.

A na zakończane przez prawie dwa tygodnie ten piękny tulipanek witał nas przed domem.







 

Komentarze

  1. A u nas jesień paskudna. Dzisiaj nawet lekko zimą zapachniało. Ależ Wam wiosny zazdroszczę! Pozdrawiam i zdrówka życzę!

    OdpowiedzUsuń
  2. O.. trafilem na jakiegos fajnego pisarza z Melbourne.
    Pozdrawiam serdecznie z Endeavour Hills!
    Jurek

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czy to Ty nie znasz moze Beaty i Ryska z EH tez?

      Usuń
  3. Faktycznie, jeśli się nad tym wszystkim zastanowić, to nasi rodzice zachowywali się niczym patologia, ale za to my, dzieci, byliśmy dużo bardziej szczęśliwi niż dzieci żyjące we współczesnych czasach ;)
    Pozdrowienia Marcinie.

    Skąd Ty wytrzasnąłeś taki dosadny tekst? :)

    OdpowiedzUsuń
  4. No jakiś sfrustrowany krajan mi go podrzucił i mi się tak bardzo spodobał bo oddaje moja młodość i proszę co ze mnie wyrosło ;-)).

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Bądź człowiekiem i pisz co ci na sercu leży. Nie klnij, dyskryminuj i po prostu nie bądź człowiekiem.

Popularne posty